در چنین روزی در سال 61 ه ق ( پنجشنبه ) عمر بن سعد به سوى امام حسین (ع) رفت .از طرفى شمر نیز بیامد و نزدیک یاران حسین (ع) ایستاد و فریاد کرد: کجایند پسران خواهر ما یعنى عباس و جعفر و عبد الله و عثمان فرزندان على (ع) ؟ پس حسین ع به آنان گفت: وى را پاسخ گویید .هر چند مردى فاسق است، اما با شما نسبت خویشاوندى دارد.به این معنى که مادر آنها ام البنین از قبیله بنى کلاب و شمر نیز از همان طایفه بود. پس برادران امام پیش شمر آمدند و گفتند: چه کار دارى و چه مىخواهى؟ شمر گفت: اى پسران خواهر من شما در امانید.جان خود را در خطر میندازید و به خاطر برادرتان حسین خود را بکشتن مدهید، و خود را فرمانبردار یزید سازید.برادران بدو گفتند: خدایت لعنت کند.امانت را نیز لعنت کند.آیا رواست که ما را امان دهى، در حالى که فرزند رسول الله (ص) امان ندارد؟ در این موقع عباس بن امیر المؤمنین (ع ) بانگ برآورد که دستهاى تو بریده باد اى دشمن خدا و لعنت بر امانى که تو براى ما آورده اى . تو ما را امر مىکنى که دست از برادر و مولاى خود حسین فرزند فاطمه ع برداریم و سر به اطاعت افراد نفرین شدهاى که از فرزندان نفرین شده هستند درآوریم؟ ! شمر در خشم و غضب شد و به سوى سپاه بازگشت و این در حالى بود که خاله زاده آنها که نامش عبد الله بن ابى محمل بن حرام و برخى جریر بن عبد الله بن مخلد کلابى را نام بردهاند سوى ابن زیاد رفته و براى این چهار برادر امان گرفته بود و ابن زیاد این امان نامه را به وسیله یکى از غلامان خود براى آنان به کربلا فرستاده بود. پیش از این نیز اشاره شد که مادر این چهار تن ام البنین همسر على ( ع ) عمه عبد الله بود .پس با مشاهده امان نامه یکصدا گفتند: ما هرگز به امان گرفتن از پسر سمیه نیازى نداریم .بهترین امان از جانب خداوند است.
سپس عمر بن سعد فرمان حمله را چنین صادر کرد، اى سپاه خدا، سوار شوید و به بهشت مژده گیرید.پس لشگر سوار شده تا هنگام غروب به حسین و یارانش یورش بردند.حسین ع بر در خیمه نشسته بود و به شمشیر خویش تکیه داشت و به خواب رفته بود.زینب خواهر آن حضرت صدا را شنید و به برادر خود نزدیک شد و گفت: برادر صداها را که هر آن نزدیکتر مىشود نمىشنوى؟ حسین ( ع ) سر را بلند کرده گفت: پیامبر خدا را به خواب دیدم که به من گفت، امشب پیش ما مىآیى .زینب به صورت خویش زد و گفت: واى بر من . حسین ع گفت: خواهرم واى از تو دور.آرام باش.رحمت خدا بر تو باد.بنا بر روایت دیگر، حسین ( ع ) نشسته بود که اندکى خواب بر او چیره شد.همین که سر برداشت، به خواهر خویش گفت: هم اکنون جد خود محمد ص و پدرم على ( ع ) و مادرم فاطمه (س ) و برادرم حسن ( ع ) را دیدم، در حالى که مىگفتند: به زودى نزد ما خواهى آمد.
در این هنگام عباس بن على پیش آمده گفت: برادر، قوم آمدند.حضرت برخاسته به عباس گفت: برادر، نزد ایشان برو و بگو، چکار دارید و مقصودتان چیست و بپرس براى چه آمدهاند؟ عباس پیش آنها رفت و با عدهاى در حدود بیست سوار که در میان آنها زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر نیز بودند، روبرو شد و گفت: چه اندیشیدهاید و چه مىخواهید؟ آنها گفتند: دستور از امیر رسیده که به شما بگوییم به حکم او تسلیم شوید، یا با شما جنگ مىکنیم.عباس گفت: پس شتاب مکنید تا به نزد ابو عبد الله بروم و آنچه را گفتید به عرض آن حضرت برسانم.آنها باز ایستاده گفتند: او را ببین و این پیام را با وى بگوى.آنگاه با پیام وى نزد ما بیا.عباس نزد حسین ع بازگشت تا خبر را به او بگوید.در این موقع یاران وى ایستاده بودند و با آنان سخن مىگفتند و دشمن را پند و اندرز مىدادند، و از جنگ با حسین ع بازشان مىداشتند.عباس به نزد حسین ع آمد و پیام آنان را به اطلاع حضرت رساند.امام گفت: اگر مىتوانى جنگ را تا فردا به تأخیر بینداز و امشب آنان را از ما بازگردان، تا نماز بخوانیم و دعا کنیم و از حضرتش آمرزش بجوییم.خدا مىداند که من نماز و تلاوت کتابش قرآن و دعاى بسیار و استغفار را دوست دارم. ازطرفى مقصود امام در این موقعیت این بود که دستور خویش را با کسان خود بگوید و با آنان وصیت کند.همین که عباس این ماجرا را از آنان جویا شد ابن سعد پاسخى نگفت و ایستاد .پس عمرو بن حجاج زبیدى رو کرد به آنان و گفت: سبحان الله.به خدا سوگند، چنانچه اینان از مردمان ترک یا دیلم بودند و چنین خواستهاى از ما داشتند، بدون تردید مىپذیرفتیم .پس چگونه رواست که به خاندان محمد ص مهلت ندهیم.قیس بن اشعث در پاسخ گفت: آنچه را خواستهاند بپذیر.اما من یقین دارم که فردا با تو جنگ خواهند کرد.( منبع : سید محسن امین ، ترجمه علی حجتی کرمانی ، سیره معصومان، ج 4 )