حافظ علیه الرحمه در فاصله سالـهـای 712 تا 727 هـجری شمسی در شیراز به دنیا آمد . نامش را در زمان تولد شمس الدین محـمد نهادند و تخلص او بعدها به دلیل اینکه قـرآن را از بر می خواند حافظ شد . پدرش بـها الدین نام دارد . به گفته بر خی تاریخ نویسان او دو برادر بزرگـتر از خـود داشت . حافظ در دهـهً سوم عـمرش با معـشوقه اش شاخ نـبات ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند شد . وی در جـوانی با شنـیدن تـلاوت آیات قرآن بوسیله پـدرش، آنها را به خاطر می سپرد و آثار بسیاری از بزرگـان ادب روز گار همچون سعـدی، عـطار، نظامی و مولوی را حـفظ می کرد . بعـد از مرگ پـدر، حافظ به اتـفاق مادر، نزد عـموی خود رفـتـند. وی مدتی در پرده دوزی و خـمیرگـیری در نانوایی به کار مشغـول شد. آن شاعر فرزانه در بـیست تا سی سالگـی در دربار شاه ابواسحـاق ایـنجو حـضور یافت و آوازه شهـرتـش شیـراز را فرا گـرفت. اینجو که خـود اهـل ذوق و شعـر بود، مـقام حافظ را بسیار گرامی می داشت و حافظ نیز مدح او را می گـفت. امیر مبارزالدین محـمد با شکـست ابواسحـاق به قدرت رسید و حافظ را از مقام و منـصبـش برکـنار و از تدریس عـلوم قـرآنی نیز محـروم کـرد. در این دوره حافظ به سرودن اشعـار اعـتراض آمیز سیاسی روی آورد. در سی و هـشت سالگـی حافظ ، شاه شجاع پـسر مبارزالدین محـمد، پدرش را خـلع کـرد و دوباره حافظ را به مقام و مرتـبت پـیشین خـود بازگـرداند. حافظ کـه از تجـربه ً روزگار عـبرت گـرفته بود، به سرودن اشعـار روحـانی و اخـلاقی روی آورد. در اوایل 40 سالگـی وی عـلیرغـم مقام و جایگـاهـش در دربار شاه شجـاع ، از حق گـویی و انصاف بدور نبود و بدلیل صراحت و حق طلبی گاه به دردسر می افـتاد. وی زیباترین و نغز ترین اشعار فارسی را در طول تاریخ ادبیات ایران زمین سروده است .دیوان او حاوی 500 غـزل، 42 رباعـی، و تعـداد نامحـدودی قـصیده است کـه در عـرض مدت 50 سال سروده شده است. حافظ هـر آن گـاه که حـالتی روحـانی به او دست می داد، به سرودن شعـر می پرداخت و به هـمین عـلت گاه در طول یک سال بیشتر از 10 غـزل نمی سرود. تدوین و جمع آوری دیوان حافظ؛ حافظ خود هـیچـگاه به فـکـر تدوین و جـمع آوری اشعار خـود نبود. دیوان او برای نخستین بار در سال 789 هـجری شمسی بوسیله محـمد گـل اندام، 22 سال بعـد از وفات حافظ گـردآوری شد. حافظ به سال 791 در سن 69 سالگـی در شیراز درگـذشت. جسد او را در باغ مصلی، در کـنار نهـر رکن آباد شیراز به خـاک سپـردند، محـلی که امروزه به نام حافظیه خـوانده می شود.