در چنین روزی در سال 1365 ه ش قطعنامه 588 شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران به تصویب رسید .اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در این قطعنامه درباره پرهیز از جنگ و حل صلح آمیز اختلاف‌ها و پذیرش فوری قطعنامه 582، تصمیم گیری کرده ولی از اعلام نام کشور متجاوز پرهیز کردند . البته جمهوری اسلامی ایران این قطنامه را نپذیرفت. بعدها قطعنامه 598 در باره جنگ عراق علیه ایران مطرح گردید .
متن قطعنامه 598 : شورای‌امنیت با تأیید مجدد قطعنامه (1986) 582 خود؛ با ابرازنگرانی عمیق ازاین که علی‌رغم درخواست‌هایش برای آتش بس، منازعه بین ایران و عراق به شدت سابق با تلفات شدید انسانی و تخریب مادی ادامه دارد؛ با ابراز تأسف از آغاز و ادامه منازعه ، همچنین با ابراز تأسف از بمباران مراکز صرفاً مسکونی غیر‌نظامی، حملات به کشتیرانی بی‌طرف با هواپیماهای کشوری ، نقض قوانین بین‌المللی انسان‌دوستانه و دیگر قوانین ناظر بر درگیری مسلحانه ، به ویژه کاربرد سلاحهای شیمیایی برخلاف الزامات پروتکل 1925 ژنو ؛ با ابراز نگرانی عمیق نسبت به احتمال تشدید وگسترش بیشتر منازعه، مصمم گردید به تمامی اقدامات نظامی بین ایران وعراق خاتمه بخشد. معتقد گردید که باید یک راه حل جامع ، عادلانه ، شرافتمندانه و پایدار بین ایران و عراق به دست آید؛ با یادآوری مفاد منشورملل‌متحد ، به‌ویژه تعهد همه دول‌عضو به حل اختلافات بین‌المللی خود از راه‌های مسالمت‌آمیز به نحوی که صلح و امنیت بین‌المللی و عدالت به مخاطره نیفتد ؛ با حکم به این‌که در منازعه بین ایران و عراق نقض صلح حادث شده است ؛ با اقدام بر اساس مواد 39 و 40 منشور ملل متحد ،
1. خواستار آن است که به‌عنوان قدم اولیه جهت حل و فصل ( مناقشه ) از راه مذاکره ، ایران و عراق یک آتش‌بس فوری را رعایت کرده ، به تمام عملیات نظامی در زمین ، دریا و هوا خاتمه داده و تمام نیروهای خود را بدون درنگ به مرزهای شناخته شده بین‌المللی بازگردانند.
2. از دبیرکل درخواست می‌کند که یک تیم ناظر ملل‌متحد برای بررسی ، تأیید و نظارت بر آتش‌بس و عقب‌نشینی نیروها اعزام نماید و همچنین از دبیرکل درخواست می‌نماید با مشورت طرفین درگیر ، تدابیر لازم را اتخاذ نموده ، گزارش آن را به شورای‌امنیت ارائه نماید.
3. مصرانه می‌خواهد اسرای جنگی آزاد شده و پس از قطع مخاصمات فعال کنونی ، براساس کنوانسیون سوم ژنو در 12 اوت 1949 ، بدون تأخیر به کشور خود بازگردانده شوند.
4. از ایران و عراق می‌خواهد با دبیرکل در اجرای قطعنامه و در تلاش‌های میانجی‌گرایانه برای حصول یک راه‌حل جامع ، عادلانه و شرافتمندانه مورد قبول دو طرف در خصوص تمام موضوعات موجود ، منطبق با اصول مندرج در منشور ملل‌متحد ، هم‌کاری نمایند.
5. از تمام کشورهای دیگر می‌خواهد که حداکثر خویشتن‌داری را مبذول دارند و از هرگونه اقدامی که می‌تواندمنجر به تشدید و گسترش بیشتر منازعه گردد ، احتراز کنند و بدین ترتیب اجرای قطعنامه را تسهیل نمایند.
6. از دبیرکل درخواست می‌نماید که با مشورت با ایران و عراق ، مسئله تفویض اختیار به هیئتی بی‌طرف برای تحقیق راجع به مسئولیت منازعه را بررسی نموده و در اسرع وقت به شورای‌امنیت گزارش دهد .
7. ابعاد خسارات وارده در خلال منازعه و نیاز به تلاش‌های بازسازی با کمک‌های مناسب بین‌المللی پس از خاتمه درگیری تصدیق می‌گردد و در این خصوص از دبیرکل درخواست می‌کند که یک هیئت کارشناسان را برای مطالعه موضوع بازسازی و گزارش به شورای‌امنیت ، تعیین نماید .
8. همچنین از دبیرکل درخواست می‌کند که با مشورت با ایران و عراق و دیگر کشورهای منطقه ، راه‌های افزایش امنیت و ثبات منطقه را مورد مداقه قرار دهد .
9. از دبیرکل درخواست می‌کند که شورای‌امنیت را در مورد اجرای این قطعنامه مطلع نماید .
10. مصمم است برای بررسی اقدامات بیشتر جهت رعایت و اجرای این قطعنامه ، در صورت ضرورت جلسات دیگری مجدداً تشکیل دهد.