به نوشته تاریخ نویسان امام علی ( ع ) ، در صبحگاه چنین روزی در سال 40 هجرى توسط شقىترین انسانها، عبد الرحمان بن ملجم مرادى مجروح شد. بنا به نقل ابن سعد، سه نفر از خوارج با نامهاى عبد الرحمان بن ملجم، برک بن عبد الله تمیمى و عمرو بن بکیر تمیمى، در مکه با یکدیگر قرار گذاشتند تا امام على (ع) ، معاویه و عمرو بن عاص را به قتل برسانند . ابن ملجم مرادی چون به کوفه رسید به دیدار گروهى از طایفه تیم الرباب رفت. در آنجا زنى را با نام قطام بنت شجنة بن عدى دید که پدر و برادرش در نهروان کشته شده بودند. ابن ملجم دلباخته او گشت و از او خواستگارى کرد. قطام مهر خویش را مبلغ هنگفتی دینار و قتل امام على (ع) قرار داد. ابن ملجم هم که به همین دلیل به کوفه آمده بود از این پیشنهاد وی استقبال کرد . وی پس از چندى ، شمشیر خویش را به زهر آلوده ساخت و با همان شمشمیر آخته زهر آلود ، ضربتى برفرق امام وارد کرد که به دلیل عمیق بودن زخم و سمى بودن شمشیر، امام را به شهادت رساند. گفته شده که ابن ملجم آن شب را در خانه اشعثبن قیس بوده است. روایات متعددى حکایت از آن دارد که امام در مدخل ورودى مسجد مورد حمله ابن ملجم واقع شده است. در نقلهاى دیگرى آمده است که امام در حال بیدار کردن مردم براى نماز بود که مورد حمله قرار گرفت. اما روایات مشهور در این زمینه بیانگر این مطلب اند که هنگام حمله ابن ملجم ، امام مشغول نماز و در حال سجود بوده است. بسیاری از روایات نیز در باره حال روحی امام (ع ) در شب قبل از ضربت خوردن مطالب بسیاری را بازگو کرده اند . گویند آن حضرت به هنگام ورود به مسجد کوفه، عبدالرحمان بن ملجم مرادی را در خواب می بیند ، به همین دلیل بسوی او رفته و وی را به نماز فرا می خواند .